Οι ξενιτεμένοι μας

Πέθανε ο χωριανός μας, ο Παντελής Βαστάκης

Ο Παντελής Βαστάκης

0 Παντελής Βαστάκης ζούσε στο Νew Britain του Connectiicut  των ΗΠΑ. Απόδημος Ευρυτάνας από τα Δολιανά, ήταν γνωστός και ενεργός πολίτης στην Ευρυτανία και την επισκεπτόταν κάθε χρόνο. Απεβίωσε την Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020 στο Νοσοκομείο Central CT Νew Britain , χτυπημένος από κορονοϊό και μετά από μάχη με την ασθένεια νια δύο εβδομάδες.

 

Γεννήθηκε στην Ευρυτανία στις 17 Φεβρουάριου 1940, ήταν γιος του Σταύρου και της Μαρίας Βαστάκη. Κάθε χρόνο, ο Παντελής επισκεπτόταν το χωριό του, τα Δολιανά Ευρυτανίας. Έτσι και φέτος, μέχρι τέλος του περασμένου Οκτωβρίου (2020), ήταν στο Καρπενήσι. Ήταν κάτοικος της πόλης Νew Britain στο Connectiicut   των ΗΠΑ για πάνω από 50 χρόνια και επιχειρηματίας για πολλά χρόνια στον χώρο της εστίασης στην Αμερική. Ακόμη, ήταν μέλος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην πόλη που κατοικούσε.

Είχε μία κόρη τη Μαρία Βαστάκη που ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έναν γιο τον Σταύρο Βαστάκη που ζει στο Britain στο Connectiicut  των ΗΠΑ. Είχε δύο αδέρφια, τον Αριστείδη Βαστάκη στο Νew  Britain  και τον Άγγελο Βαστάκη με τη σύζυγό του Μαρία, στη Νέα Υόρκη. Ανίψια του ζουν στη Νέα Υόρκη, στην Ελλάδα και στο Καρπενήσι.

Η κηδεία του τελέσθηκε τη Δευτέρα στις 11 το πρωί στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Νew  Britain . Η ταφή του έγινε στο νεκροταφείο Fairview.  

Επιστολές

Φίλοι και συγγενείς του, που ζουν στην Αμερική, έστειλαν το παρακάτω γράμμα στην εφημερίδα:

“Με βαριά καρδιά και βαθιά θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του αγαπητού μας συγγενή, φίλου και συμπατριώτη Παντελή Βαστάκη στην πόλη Νew Haven Connectiicut ..
Ο Θεός ας τον αναπαύσει ανάμεσα στους δίκαιους και καλούς κι ας δώσει δύναμη και κουράγιο στην οικογένεια του να απαλύνει τον πόνο τους.

Ο αείμνηστος Παντελής με καταγωγή από το χωριό Δολιανά Ευρυτανίας για πολλά χρόνια επιχειρηματίας στον τομέα της εστίασης, ήταν γνωστός και αγαπητός τόσο εδώ όσο και στη ιδιαίτερη πατρίδα του που υπεραγαπούσε και επισκεπτόταν συχνά.

Ήταν ένας από τους διοργανωτές, η ψυχή και η καρδιά του χωριού κάθε χρόνο στο πανηγύρι του Αηλιά, μέχρι και τη στάθμευση των αυτοκινήτων έκανε, με τη χαρακτηριστική
σφυρίχτρα του.

Αφήνει μεγάλο κενό στο χωριό του και όχι μόνο γιατί οι φίλοι και συνεργάτες του χωριού έφυγαν πριν μερικά χρόνια. Ο Χρήστος Βαστάκης ένας στυλοβάτης εδώ και στην Ευρυτανία, ο Νίκος Μουτογιάννης  μόνιμος κάτοικος και πολυδιάστατος στην αξιοποίηση του χωριού και τώρα ο Παντελής. Ορφάνεψε το χωριό. Ας είναι αιώνια η μνήμη τους κι ας τους αναπαύσει ο Θεός εν ειρήνη. 

Συγγενείς και φίλοι: Νίκος Ι. Αποστολόπουλος, Γεώργιος Σιαμπούλης, Σωτήρης Βαστάκης, Γιώργος Μελικόκης.

 Πηγή: "Ευρυτανικά Νέα" (Εβδομαδιαία ευρυτανική εφημερίδα)

 

 

Χρήστος Βαστάκης, ένας δραστήριος ομογενής των ΗΠΑ

Η ηλεκτρονική εφημερίδα των ομογενών της Αμερικής "The Panhellenic Post" αναφέρθηκε στον χαμό του συγχωριανού μας Χρήστου Βαστάκη και σας το παρουσιάζουμε:

                           

Χρήστος Βαστάκης

Απεβίωσε την Κυριακή 31 Μαρτίου 2013, ο γνωστός Ομογενής  Που ζούσε με  την οικογένειά του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, μέλος του Δ.Σ. Των Ευρυτάνων Αμερικής το ΒΕΛΟΥΧΙ» Χρήστος Βαστάκης. Ο εκλιπών, γεννήθηκε το 1947 στα Δολιανά Ευρυτανίας, Μετανάστευσε στην Αμερική το 1961 σε ηλικία 14 ετών και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην New Haven CT μαζί με τους γονείς του και τα δυο μικρότερα αδέλφια του τον Σπύρο και τον Σωτήρη. Δυστυχώς, πολύ σύντομα και ξαφνικά έχασε τον Πατέρα του Κώστα Βαστάκη και εξ ανάγκης Αναλαμβάνει τις οικογενειακές υποχρεώσεις με την συμβουλή και την φροντίδα της Μητέρας του Παναγιώτας.
Πολύ γρήγορα δραστηριοποιείται στον εμπορικό κλάδο και κατορθώνει να βρεθεί στο τιμόνι διαφόρων επικερδών επιχειρήσεων εστίασης . Μαζί του στις επιχειρήσεις, έχει, φυσικά, και τα μικρότερα αδέλφια του. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1973 στο Αγρίνιο , όπου εκεί γνώρισε και νυμφεύθηκε την αγαπημένη του Κική (Βασιλική ) Κατσένη. Απέκτησαν τέσσερα υπέροχα παιδιά την Παναγιώτα, την Αγαθή, τον Κώστα και τον Χαράλαμπο και τρία εγγόνια. Η απώλεια του Βαστάκη βύθισε στο πένθος συγγενείς, γνωστούς, και φίλους.

Το πέρασμά του από τη ζωή υπήρξε τόσο έντονο, τόσο δημιουργικό και ανθρώπινο.
Όπως θυμούνται άνθρωποι που τον έζησαν από κοντά, ο Χρήστος ήτανε ένας άνθρωπος πράος. Καλός. Υπερήφανος. Πάντα πρόθυμος ν΄ακούσει αυτό που είχες να του πεις. Και απαντούσε με λίγα και σταράτα λόγια. Νοιαζότανε για το διπλανό του, τον συνέλληνα, τον πατριώτη. Μαζί με την έμφυτη ευφυΐα του, είχε μία ψυχική γενναιότητα και μία αστείρευτη γενναιοδωρία. Ήταν ένας αφανής φιλάνθρωπος. Νους φύσει λόγιος και καλλιεργημένος.
Ο Χρήστος είχε πολλά ακόμη να δώσει, στην οικογένειά του, τους συμπατριώτες και τους φίλους του.

Δυστυχώς, όμως, ο μύθος της ζωής έχει τα δικά του σχέδια. Άλλες οι επιθυμίες των ανθρώπων και άλλες οι βουλές του Κυρίου. Όσο έζησε, έζησε, ολοκληρωτικά τη ζωή του, με έργα αγάπης, προσφοράς και δημιουργίας. Χαρές και απολαύσεις άφθονες. Κι αν επρόκειτο να ξαναζήσει τη ζωή του, όπως ο ίδιος έλεγε, δεν θα άλλαζε τίποτα.
Την αγαπημένη του Ευρυτανία, και το προσφιλές του χωριό, δεν τα λησμόνησε ούτε στην ξενιτειά. Οι πολλαπλές επισκέψεις στο χωριό του και η συνεργασία του με τους συγχωριανούς, ανέδειξαν αυτό τον τόπο και δημιούργησαν το καλύτερο πανηγύρι της περιοχής. Ο Χρήστος ήταν δραστήριο μέλος της ‘Ένωσης Ευρυτάνων Αμερικής το ΒΕΛΟΥΧΙ και υπηρέτησε την Ένωση από διάφορες θέσεις πάντα με σημαντική προσφορά. Η απουσία του θα μας είναι αισθητή. Θα ζει, όμως, πάντα στη μνήμη μας. Ευχόμεθα ο Πανάγαθος Θεός που κατευθύνει τα Θεία και τα Ανθρώπινα, να κατατάξει την ενάρετη ψυχή του εν χώμα ζώντων και δικαίων.

Νϊκος Αποστολόπουλος, Γεώργιος Σιαμπούλης, Ευάγγελος Καντλής, Αλέκος Πολύζος

 

 

Οι ξενιτεμένοι δεν ξεχνούν το χωριό τους

                                                                                               Γιώργου Β. Ντουφεκιά

Τα γεγονότα της δεκαετίας του “40 ανάγκασαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της περιοχής μας σε μετακινήσεις. Ειδικά τα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου. Οι καινούργιοι τόποι στους οποίους μετακινήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι έγιναν για πολλούς από αυτούς τόποι μόνιμης διαμονής τους. Και αυτό ήταν αναπόφευκτο γιατί αυτοί ήταν πιο εύφοροι από τους δικούς τους.

Στις επόμενες δεκαετίες του “50, του “60 και του “70 συνεχίστηκε αυτή η μετακίνηση του πληθυσμού, κυρίως προς τις μεγάλες πόλεις. Είναι η γνωστή μας αστυφιλία. Με την εκβιομηχάνιση της χώρας μας, η ανάγκη για εργατικό δυναμικό ήταν αυξημένη, οπότε οι πληθυσμοί της υπαίθρου έβρισκαν εύκολα δουλειά.

Το εξωτερικό, επίσης, απορρόφησε μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού της περιοχής μας, αφού και εκεί οι ευκαιρίες για δουλειά ήταν αυξημένες.

 Έτσι, η Ευρυτανία μαζί με άλλες ανάλογες σε Εδαφική μορφολογία περιοχές της χώρας μας “έχασε” μεγάλο μέρος του πληθυσμού της.

Αυτή η πορεία, δυστυχώς, κράτησε έως τις μέρες μας, με αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση του ανθρώπινου δυναμικού. Κάτι που σε όλους μας είναι γνωστό είναι το ενδιαφέρον όλων αυτών των ανθρώπων που ξενιτεύτηκαν για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, το χωριό τους.

Αυτό τους το ενδιαφέρον μεταφράζεται σε  έργα, σε οικονομικές βοήθειες, σε αποστολή ειδών στον τόπο τους και σε πολλά άλλα.

 Άρχισε από παλιά και συνεχίζεται ως σήμερα. Οι ξενιτεμένοι των Δολιανών, σε εσωτερικό και εξωτερικό, συνεχίζοντας το έμπρακτο ενδιαφέρον τους για το χωριό τους, έχουν πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια μία σειρά έργων με δική τους οικονομική συνεισφορά, αλλά και με προσωπική τους εργασία.

Το Εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, το Κοιμητήριο του χωριού, οι στέγες όλων των εκκλησιών, η ανακαίνιση του σχολείου, οι επισκευές των εκκλησιών και άλλων κοινόχρηστων χώρων, η συνεισφορά τους στο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, το καινούργιο υδραγωγείο, η μεταφορά του νερού για άρδευση στο χωριό, το βάψιμο των εκκλησιών και άλλα είναι όλα έργα δικά τους.

Έργα που μαζί με το χτίσιμο καινούργιων σπιτιών και τη συντήρηση των παλιών δείχνουν την αγάπη τους για τον τόπο που γεννήθηκαν και τη μεγάλη επιθυμία τους να τον “αναστήσουν” ξανά.

Σε αυτήν τους την επιθυμία εντάσσεται και το αντάμωμα που σχεδιάζουν για του χρόνου στη γιορτή του Προφήτη Ηλία στις 20 Ιουλίου του 2000. Στόχος τους να ανταμώσουν όλοι οι χωριανοί αυτή τη μέρα, όπου και αν βρίσκονται.

 Πηγή: Περιοδικό «Χωριάτικοι Αντίλαλοι», τεύχος 86, σελίδα 6.