ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ

                           

Το πανηγύρι του Αη-Λιά  στα Δολιανά μέσα από τις φωτογραφίες του.

Γιώργου Β. Ντουφεκιά

Η λαϊκή παροιμία λέει ότι «μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις». Αφού τόσα έχουν γραφτεί για αυτό το πανηγύρι φέτος ας αφήσουμε να μιλήσουν οι φωτογραφίες του. Έχουν να μας πουν….. χιλιάδες λέξεις.

Με την ευκαιρία αυτή όμως να ενημερώσουμε και για την αντικατάσταση της στέγης του σχολείου, η οποία εκκρεμούσε από πέρυσι. Το σχολείο πλέον είναι έτοιμο. Οι δαπάνες για το έργο αυτό καλύφθηκαν από εισφορές Δολιανιτών αλλά και φίλων τους. Κάτι που συνηθίζεται από τους Δολιανίτες και δείχνει την αγάπη τους για το χωριό τους.

Απομένει η συντήρηση, η οποία και επείγει, στο εκκλησάκι του Αη-Λιά. Τα πρώτα χρήματα συγκεντρώθηκαν. Πρέπει να προλάβουμε την κατάρρευσή του. Κι αυτό είναι κάτι που το χρωστάμε σ’ αυτούς που το  έκτισαν και σ’ αυτούς που το ανακαίνισαν και το βρήκαμε εμείς σήμερα. Είναι το τελευταίο εκκλησάκι του  χωριού μας που μένει ασυντήρητο. Με την ολοκλήρωση της συντήρησής του όλες οι εκκλησίες, αλλά και το σχολείο, θα είναι συντηρημένα και θα χρειάζονται απλή επίβλεψη .

Οι παρακάτω φωτογραφίες απεικονίζουν στιγμιότυπα του πανηγυριού.

Ο χορός καλά κρατεί 

Η νέα στέγη του σχολείου 

 20 Ιουλίου. Τα Δολιανά πανηγυρίζουν.

                                                                                           Γιώργου Β. Ντουφεκιά

     

Από το φετινό πανηγύρι

   20 Ιουλίου. Τα Δολιανά έχουν το πανηγύρι τους. Γι' αυτό έχουν κάνει τις ανάλογες προετοιμασίες. Τρεις μέρες νωρίτερα καθαρίστηκαν οι δρόμοι του χωριού, οι χώροι του πανηγυριού και έγιναν όλες οι σχετικές προετοιμασίες έτσι ώστε όλα να είναι έτοιμα για το πανηγύρι.

     Κάποιοι απ’ την παραμονή της γιορτής έφθασαν στο χωριό και άρχισαν το γλέντι κάνοντας και δουλειές για την επόμενη μέρα. Άνοιξαν και τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν και άλλους χωριανούς και φίλους τους.

      Και δεν ήρθαν όλοι από κοντά. Πολλοί ταξίδεψαν από την Αμερική, άλλοι από την Αυστραλία, από τη Γερμανία ,γιατί έπρεπε να παραβρεθούν και στο πανηγύρι. Η αγάπη τους για το χωριό τους μηδενίζει τις αποστάσεις.  Και δεν είναι μόνο οι χωριανοί που μεγάλωσαν εδώ. Είναι και οι νέοι που γνώρισαν το πανηγύρι στην παιδική τους ηλικία και σήμερα παίρνουν τη σκυτάλη και συνεχίζουν με ενθουσιασμό και ζήλο να βοηθούν στο πανηγύρι . Ο εθελοντισμός και η διάθεση για προσφορά μεταλαμπαδεύτηκε πλέον σ’ αυτούς.

     Και αυτή η αγάπη τους για το χωριό μεταφράζεται σε οικονομικές προσφορές για να κάνουν έργα . Για το σχολείο που από πέρυσι προγραμματίστηκε η συντήρησή του . Εδώ έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα. Και όπως είπε κάποιος απ’ αυτούς, 《αυτό με βοήθησε για  να είμαι σήμερα αυτό που είμαι》.

   Αξίζει να αναφερθεί πως με εθελοντές πριν δύο χρόνια συντηρήθηκε το μονοπάτι που οδηγεί στον Αη-Λιά.  Έτσι κάθε χρόνο πρωί πρωί κάποιοι ανεβαίνουν ως εκεί και ανάβουν το κερί τους την ημέρα της γιορτής του.

       Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε να φτάσει το αυτοκίνητο ως εκεί για να συντηρήσουμε αυτό το εκκλησάκι,  ένα κόσμημα κατά γενική ομολογία στη μέση του πουθενά. Τα εμπόδια που υπάρχουν είναι ανυπέρβλητα. Το εκκλησάκι όμως είναι εγκαταλειμμένο χρόνια και επείγει η συντήρησή του πριν καταρρεύσει.  Όπως διαβάζουμε στην εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα ανακαινίστηκε με δαπάνες και εργασία των ενοριτών, ενώ χτίστηκε αρχικά από τους  Ντουφεκιά Γεώργιο και Ιωάννη, πατέρα και γιο αντίστοιχα, το έτος 1899. Τα δε υλικά για τη συντήρησή του (τσιμέντα, κεραμίδια , κ.ά.) μεταφέρθηκαν από χωριανούς με τα μουλάρια από το Μεγάλο Χωριό, επτά ώρες δρόμο. Σημαντικός άθλος δηλαδή.

      Γι αυτό και μεις σήμερα, στη μνήμη των χωριανών μας, αυτών που έφτιαξαν και ανακαίνισαν το εκκλησάκι αυτό, οφείλουμε να συνεισφέρουμε οικονομικά για να πετύχουμε την συντήρησή του Είναι το μοναδικό άλλωστε εκκλησάκι του χωριού μας που απόμεινε ασυντήρητο. Ο καθένας μας ας διαδώσει την ανάγκη συντήρησής του  σε κάθε χωριανό και κάθε φίλο του χωριού μας,  έτσι ώστε του χρόνου, την μέρα γιορτής του Αη-Λιά, με την οικονομική συνεισφορά μας το εκκλησάκι να είναι έτοιμο.

      Αυτό που το κάνει όμως ξεχωριστό ,είναι το γεγονός ότι είναι συνδεδεμένο με την παιδική μας ηλικία και αποτελεί σημείο αναφοράς για τον καθένα μας. Είναι το πανηγύρι που έχουμε τις οικογενειακές μας  φωτογραφίες και γι’ αυτό τις παιδικές μας αναμνήσεις. Πολύ εύστοχα ο Roland Barthes έχει πει ότι 《πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία》. Το χωριό μας είναι η μικρή μας πατρίδα. Διόλου τυχαία πιστεύω ότι καθιερώθηκε η 20ή Ιουλίου μέρα πανηγυριού. Γιατί παλαιότερα το χωριό γιόρταζε στις 27 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής.

        Αναντίρρητα πιστεύω ότι οι εκκλησίες του χωριού μας πρέπει να μείνουν όρθιες. Το χρωστάμε στους προγόνους μας που τις έφτιαξαν και τις βρήκαμε εμείς.               

      Το πανηγύρι του Αη-Λιά στα Δολιανά σε ρυθμούς κανονικότητας

                                                                                          Γιώργου Β. Ντουφεκιά

Από το φετινό πανηγύρι 

        Επιτέλους μετά τη δίχρονη πανδημία που άλλαξε και την καθημερινότητά μας όλα δείχνουν ότι επιστρέφουμε σιγά σιγά στην ομαλότητα. Αυτό επέτρεψε φέτος το πανηγύρι του Αη-Λιά να γίνει σε ρυθμούς κανονικότητας.

        Οι πανηγυριώτες, χωριανοί αλλά και φίλοι του χωριού μας, κατέφθασαν – κάποιοι από αυτούς – από την παραμονή στο χωριό. Αξιοπρόσεκτο εδώ ότι κάποιοι ταξίδεψαν από την Αμερική μόνο και μόνο για να παραβρεθούν στο πανηγύρι. Αυτό από μόνο του κάτι λέει. Αλλά και κάτι εξίσου αξιοπρόσεκτο όμως, είναι ότι νέοι του χωριού μας, οι οποίοι γνώρισαν το πανηγύρι στην παιδική τους ηλικία, σήμερα παίρνουν τη σκυτάλη και συνεχίζουν με τον ίδιο ζήλο αυτό που είδαν να γίνεται σ’ αυτό το πανηγύρι. Μεταξύ άλλων την ανιδιοτέλεια και την αλληλεγγύη που γεννάει η αγάπη των ανθρώπων για το χωριό τους.

        Έτσι και φέτος με προσφορές χωριανών μας αντικαταστάθηκαν οι πόρτες και τα παράθυρα της Αγίας Παρασκευής και προγραμματίζεται και η συντήρηση του σχολείου.

       Κι ενώ το πανηγύρι καλά κρατούσε η εικόνα του κατέφθανε παντού με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την έβλεπαν και την σχολίαζαν όσοι δεν τα κατάφεραν να είναι παρόντες.

         Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι και φέτος ανέβηκαν πρωί πρωί στο εκκλησάκι του Αη-Λιά κάποιοι και άναψαν το κερί τους διαπιστώνοντας ότι η περσινή συντήρηση του μονοπατιού παραμένει σε καλή κατάσταση. Και το εκκλησάκι βέβαια, ένα κόσμημα στη μέση του πουθενά, που είχε ανακαινιστεί παλιότερα με δαπάνες και εργασία των χωριανών, περιμένει υπομονετικά τη σειρά του να συντηρηθεί. Επιδίωξή μας να φτάσει ως εκεί το αυτοκίνητο και να γίνουν όλα όπως πρέπει.

 

Τα βόδια βόσκουν στο δρόμο μας για Δολιανά 

Τιμήθηκε και φέτος η μνήμη του Προφήτη Ηλία, στα Δολιανά, στις 20 Ιουλίου

                                                                                                  Γράφει ο Γιώργος Β. Ντουφεκιάς

 

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία

Με το καθιερωμένο αντάμωμά τους, οι δολιανίτες γιόρτασαν και φέτος τον Προφήτη Ηλία τιμώντας τη μνήμη του, στις 20 Ιουλίου. Η επιμονή της πανδημίας όμως δεν επέτρεψε την τέλεση πανηγυριού.

Σε σχέση με πέρυσι όμως και ο κόσμος ήταν περισσότερος, αλλά και την παραμονή παραβρέθηκαν αρκετοί και το γλέντησαν δεόντως.

Το τραπέζι στρώθηκε

Και από το εξωτερικό έδωσαν το παρόν οι δολιανίτες αφού η αγάπη τους για το χωριό τους παραμένει άρρηκτη. Και οι προσφορές των δολιανιτών συνεχίστηκαν αφού είδαν να γίνονται μικροέργα γύρω από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου.Έργα που ομορφαίνουν το χώρο και θυμίζουν την αγάπη αυτών των ανθρώπων για το χωριό τους.

Από την επιμνημόσυνη δέηση

Φέτος από δύο εθελοντές καθαρίστηκε το μονοπάτι για το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία ψηλά στο βουνό. Μια αρχή για να μη μείνει στην εγκατάλειψη. 

Ας ελπίσουμε του χρόνου στην υποχώρηση της πανδημίας και στην επαναφορά του πανηγυριού όπως και πριν.

 

Ο κορονοϊός «χτύπησε» και το πανηγύρι στα Δολιανά.

Γράφει ο Γιώργος Β. Ντουφεκιάς

Από το αντάμωμά μας. (Φωτογραφία του Κώστα Καλαμίδα)

Και φέτος οι δολιανίτες, αλλά και  φίλοι τους, τίμησαν τη μνήμη του Προφήτη Ηλία με την παρουσία τους στο χωριό τους στις 20 Ιουλίου. Η πανδημία όμως και δω άφησε τα ίχνη της.

Λίγοι ήρθαν από το εξωτερικό. Τρεις από την Αμερική, δύο από τον Καναδά, κανένας από την Αυστραλία και τη Γερμανία. Και από άλλα μέρη της Ελλάδας λίγοι προσήλθαν.

Σημαντικό είναι όμως ότι σαράντα άτομα περίπου που παραβρέθηκαν, παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία, κεράστηκαν τσίπουρο και λουκούμι και έδωσαν ραντεβού για του χρόνου την ίδια μέρα. Ελπίζουμε οι συνθήκες λόγω πανδημίας να είναι ευνοϊκές για να το επιτρέψουν. Το αντάμωμα στο πανηγύρι πρέπει να συνεχιστεί. Είναι μια μέρα ξεχωριστή για όλους μας.

Η ενοριακή εκκλησία του Αγίου Αθανασίου με την καινούργια της στέγη (πρόσφατα έγιναν οι εργασίες αντικατάστασης της παλιάς στέγης) θα μας περιμένει.

Αξίζει να αναφερθεί ότι κάποιοι τολμηροί πρωί πρωί ανέβηκαν στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, άναψαν το κερί τους και χτύπησαν την καμπάνα. Τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Το χωριό από την Καλλιακούδα (Φωτογραφία του Κώστα Καλαμίδα)

Παρακολουθώντας την τελετή στο προαύλιο

 Η γιορτή τ' Αηλιά στα Δολιανά ή μια αντίσταση στην ερήμωση

                                                                                                                      Γράφει ο Γιώργος Β. Ντουφεκιάς

Καθιερωμένο πλέον το αντάμωμα στη γιορτή του Προφήτη Ηλία στα Δολιανά. Οι απανταχού Δολιανίτες, αλλά και φίλοι από τα γύρω χωριά αυτή τη μέρα δίνουν το παρόν στο πανηγύρι.

Συγκινητική όμως είναι η προσέλευση των Δολιανιτών και από τη μακρινή ξενιτιά. Από την Αμερική, την Αυστραλία και τη Γερμανία. Αυτή τη μέρα βρίσκονται στα Δολιανά για να ανταμώσουν και να τιμήσουν τη μνήμη του Προφήτη.

Κι αφού κεραστούν -  το καθιερωμένο κι αυτό -  τσίπουρο και λουκούμι, θα συνεχίσουν με τα ψητά που είναι έτοιμα. Κι όταν το κέφι ανεβεί με την κρύα μπύρα και το κρασί θα στήσουν και χορό, γιατί η ορχήστρα είναι πάντα παρούσα τα τελευταία χρόνια.

Από το φετινό πανηγύρι

Δεν ξεχνούν όμως να προσφέρουν και για διάφορα έργα που γίνονται στο χωριό. Την επόμενη χρονιά που θα έρθουν θέλουν να δουν κάτι να έχει γίνει. Το χωριό δεν πρέπει  να δείχνει εγκαταλελειμμένο. Οι εκκλησίες πρέπει να μείνουν όρθιες, το σχολείο επίσης, τα σπίτια, το προαύλιο του σχολείου. Από το υστέρημά τους προσφέρουν για όλα.

Έτσι είδαν έτοιμο το προαύλιο του σχολείου (βοήθησε κι ο Δήμος Καρπενησίου), τη στέγη της Αγίας Βαρβάρας και τη στέγη της Αγίας Παρασκευής. Συνεχίζουν όμως να προσφέρουν για να δουν έτοιμη και τη στέγη του Αγίου Αθανασίου, το ταβάνι της Αγίας Παρασκευής και τον εσωτερικό τοίχο της Αγίας Βαρβάρας σοβατισμένο.

Η άσβεστη αγάπη τους για το χωριό τους, που τους φέρνει αυτή τη μέρα εδώ και από τη μακρινή ξενιτιά, τους οδηγεί στην ανιδιοτελή συνεισφορά τους και κάνει  το αντάμωμά τους ξεχωριστό. Θυμίζει εποχές που η ανιδιοτελή συνεισφορά ήταν αυτονόητη.

Και η αποχαιρετιστήρια ευχή τους: Και του χρόνου να ανταμώσουμε στο χωριό μας, στη γιορτή τ' Αηλιά.

Το μεγάλο αντάμωμα στα μικρά Δολιανά

Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος

Μπορεί το χωριό τους, η Στουρνάρα ή Δολιανά της Καλιακούδας να έχει σβήσει εδώ και αρκετά χρόνια από τον χάρτη των ευρυτανικών κοινοτήτων, ζει ακόμα στην καρδιά τους και με κάθε ευκαιρία οι κάτοικοι του από όλα τα μέρη της γης το τιμούν, το ζωντανεύουν και μια ημέρα του χρόνου το γιορτάζουν υποδειγματικά.
Πρόκειται όπως αναφέρθηκε για το χωριό Δολιανά ή Στουρνάρα της Καλιακούδας που ανήκε μέχρι πρόπερσι
στο Δήμο Δομνίστας και τώρα αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Καρπενησιού, στο οποίο ανήμερα του Προφήτη Ηλία οι καταγόμενοι απ’ αυτό κάνουν κάθε χρόνο το αντάμωμά τους κάτω από τα θεριωμένα πουρνάρια της μικρής πλατείας μπροστά από το κλειστό σχολείο αλλά με ορθάνοιχτη την πόρτα του Αι – Θανάση, της μικρής τους μητρόπολης όπου και οι περισσότεροι της μέσης ηλικίας έχουν βαπτιστεί. Φυσικά και ο άγιος των ελληνικών βουνών έχει το δικό του καθίδρυμα, στη ράχη ανάμεσα Δολιανών και Κοντίβας αλλά όπως καταλαβαίνουμε είναι αδύνατον πλέον να περπατήσει ως εκεί το ο κόσμος και να γίνει πανηγύρι λόγω των δυσκολιών που παρουσιάζει η πρόσβαση.
Γι’ αυτό και οι ευλαβείς Δολιανίτες μετέφεραν το πανηγύρι στη κέντρο του χωριού και έχουν αναγάγει αυτό σε αντάμωμα όλων των συγχωριανών και των φίλων των Δολιανών που όπως είδα από πέρσι μέχρι φέτος πολλαπλασιάζονται συνεχώς. 

Κάτω από την προτομή του μάρτυρα της Εθνικής Αντίστασης
παπα Βαστάκη, γίνεται το τρισάγιο για τους παρόντες
και το μνημόσυνο για απόντες στον ουρανό Δολιανίτες.

Φυσικά και ψυχή του πανηγυριού είναι οι Δολιανίτες της Αμερικής, και τα μέλη του Συλλόγου τους στην Ελλάδα χάρη στους οποίους κινείται το πανηγύρι αλλά και οι ντόπιοι, οι περισσότεροι από τους οποίους κατοικούν στα χωριά της Ποταμιάς, δεν πάνε πίσω. Μπορεί βέβαια στα ερημωμένα Δολιανά να κατοικεί μόνιμα όλο το χρόνο ένας άνθρωπος, ο δραστήριος σε όλα του Νίκος Μουτογιάννης, αλλ’ αυτός ο άνθρωπος, χάρη στις ποικίλες δραστηριότητές αποτελεί πόλο ενδιαφέροντος και πολλοί είναι εκείνοι οι συμπολίτες μας που παρά τις δυσκολίες του δρόμου ανεβαίνουν συχνά στο χωριό να τον δούνε και να του κάνουν παρέα. Αυτός μαζί με λίγους άλλους Δολιανίτες προετοίμασαν τα πάντα για το πανηγύρι και φυσικά πρωτοστατούν σε όλα όσα χρειάζονταν να γίνουν.
Όσοι βέβαια είχαμε την χαρά να βρεθούμε στο αντάμωμα των Δολιανιτών το 2009 από την προηγουμένη ημέρα, ζήσαμε μια τρυφερή νύχτα με τους Δολιανίτες που μαζεύτηκαν στην πλατεία και έφαγαν όλοι σε κοινό τραπέζι ενώ κατόπιν ακολούθησαν κουβέντες και τραγούδια μέχρι αργά τη νύχτα.
Την επομένη το πρωί ήρθε ο παπα Νίκος Αζακάς και έκανε τη λειτουργία στην όμορφη εκκλησία και μετά το πέρας και της αρτοκλασίας, όλοι στρώθηκαν στα τραπέζια που γέμισαν από ωραίο ψητό κρέας και άλλες νοστιμιές που είχαν ετοιμάσει από την προηγούμενη οι διοργανωτές κάτω από τη γενική φροντίδα του Χρήστου Βαστάκη.

Το φαγητό κάτω από τα μεγάλα πουρνάρια

Το αντάμωμα ξεκίνησε με το καλοσώρισμα του Παντελή Βαστάκη προς όλους τους παρευρισκόμενους, ακολούθησαν οι σύντομες ομιλίες από τους επισήμους και κατόπιν ο Παντελής άρχισε να ανακοινώνει τα χαιρετίσματα των ομογενών από όλο τον κόσμο που δεν μπόρεσαν φέτος να παραβρεθούν στο αντάμωμα και τα οποία συνοδεύονταν και με ένα σεβαστό ποσό προς την πατρίδα και κεράσματα σε όλο το πανηγύρι.
Τα κεράσματα αυτά ανεξαρτήτως ποσού αποτελούν και το ιδιαίτερο στοιχείο του πανηγυριού των Δολιανών καθώς εκφράζουν ακριβώς τη νοσταλγία των ξενιτεμένων κι έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να βρεθούν νοερά έστω δίπλα στους συγχωριανούς τους και να γιορτάσουν μαζί τους. Κατά μια μέτρια εκτίμηση, οι χορηγίες και τα κεράσματα
νομίζω πως υπερκάλυψαν τα έξοδα του πανηγυριού και περίσσεψαν για ορισμένα έργα τα οποία γίνονται στο χωριό.
Σημειώνεται επίσης πως φέτος δυναμική ήταν η παρουσία Δολιανιτών από την μακρινή Αυστραλία οι οποίοι και χάρηκαν περισσότερο απ’ όλους το πανηγύρι του χωριού τους.
Μετά από τα απαραίτητα αυτά διαδικαστικά άρχισαν τα όργανα, (Κώστας και Ηλίας Καλαμίδας, Σεραφείμ Μπακούσης και Μάκης Αναγνώστου) τα οποία ακολούθησαν ένα ωραίο παραδοσιακό πρόγραμμα που άρεσε σε όλους και όλοι χόρεψαν με την ψυχή τους ως αργά το απόγευμα.
Σημειώνουμε πως όπως συνηθίζεται από τα παλιά χρόνια, το χορό άνοιξαν λεβέντικα ο παπα Μυζήθρας από τη Ρωσκά με τον παπα Νίκο Αζακά και τους επισήμους ενώ σύντομα όλοι σηκώθηκαν και χόρεψαν με την ψυχή τους.

Τα όργανα παίζουν

 

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΗΛΙΑ ΣΤΗ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ

Γράφει ο Δημήτρης Πουρνάρας 

  

Στο πανηγύρι του Αίλιά χριστιανικά και ειδωλολατρικά έθιμα.

Μέσα σε μια μαγεία φυσικής oμορφιάς και ποικιλίας χρωμάτων, και μια ώρα απ’ έξω απ’ το χωριό Στουρνάρα, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Ιούλη στο πανέμορφο μικρό εκκλησάκι του Αηλιά, η μνήμη του ομώνυμου προφήτη.

Είναι μια μέρα ιδιαίτερη για τους κατοίκους του χωριού, γιατί εθιμικά πλέον, θα έχουν την ευκαιρία να δουν ο ένας τον άλλο, ν’ αλλάξουν μια κουβέντα, να συζητήσουν τα προβλήματά τους και τις έννοιες  τους. Είναι μια μέρα που για τους ντόπιους αποτελεί μια παρένθεση στη ζωή τους απ’ τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ο παπάς που θ’ αρθεί από κάποιο γειτονικό χωριό, οι λίγοι χωριανοί τους που ζουν πιο μακριά και κείνη τη μέρα φτάνουν κοντά τους, καθώς και μερικοί που φτάνουν από γειτονικά χωριά, συγκροτούν την όμορφη κοινωνία της  μιας μέρας, μιας μέρας πιο διαφορετικής από τις άλλες. Κανόνας του χωριού να μη λείψει κανείς τη μέρα κείνη απ’ την εκκλησιά, και πράγματι κανείς δεν λείπει. Είναι μεγάλη η ευκαιρία να διαβαστούν όπως λένε.  

Δεν είναι μόνο αυτό· μόλις τελειώσει η εκκλησία αρχίζει πραγματικά ένα μικρό πανηγύρι. Δίπλα ακριβώς απ’ τήν εκκλησία, τα τάματα στον Προφήτη, 5 με 6 σφαχτά, ψημένα στις γραφικές ξύλινες σούβλες, ροδοκόκκινα και λαχταριστά, περιμένουν να χορτάσουν την όρεξη ντόπιων και ξένων. Οι γυναίκες έχουν κουβαλήσει τα πιάτα τους, τα μαχαιροπίρουνα, το κρασί το κόκκινο, το θαυμάσιο και βουνίσιο τυρί και  τις πίτες. Πρόχειροι πάγκοι στην αυλή της εκκλησίας, και κάτω απ’ το  θαυμάσιο ίσκιο των πουρναριών, είναι τα τραπέζια της φιλοξενίας μας.

Μέχρι ν’ αρθεί ή ώρα που ο χασάπης…..θα κόψει  το κρέας και θα το μοιράσει δίκαια σ’ όλα τα τραπέζια, το ούζο και το τσίπουρο συνοδευμένο με λουκούμι θα πρέπει να κάνει πάνω από εκατό γύρους, έτσι ώστε να κεράσουν όλοι. Παρόντες και μη· θα κεράσουν όλοι· κι αυτοί που ζουν στο χωριό, κι αυτοί που βρίσκονται μακριά μας είτε στην Αμερική ή στην Αυστραλία, Γερμανία, ή  οπουδήποτε αλλού.  Κάθε κέρασμα και μια θύμηση· κάθε «βίβα» κι ένας πόθος άφταστος για τους ανθρώπους μας. Κερνούν  τα  παιδιά τους, τ’ αδέλφια  τους όλους τους παριστάμενους. Αν δεν κεράσουν όλοι, το φαγητό δεν αρχίζει. Κι όλα τούτα τα έσοδα, πού είναι μάλιστα σημαντικά, όλα υπέρ της  χάρης του Προφήτη μας.

Όμως το κρέας είναι έτοιμο στις λαδόκολλες κι αρχίζει να μοιράζεται σ’ όλους. Τα τραπέζια (πάγκοι) στρώνονται απ’ τις νοικοκυρές και  το φαγοπότι αρχίζει. Τη θέση του ούζου και του τσίπουρου παίρνει πλέον το κόκκινο κρασί. Πραγματική ευτυχία μέσα στη φύση. Τόση ψυχική ομορφιά και  ξεκούραση πού σε κάνει  να νιώθεις ότι ζεις πράγματι κοντά στο Θεό. Κάνα ράδιο, αν έχει μπαταρίες μας κρατά συντροφιά με δημοτικά τραγούδια. ’Έχει αρχίσει πλέον ο χορός και τό κέφι κορυφώνεται. Ο Αηλιάς ευχαριστημένος κι’ αυτός προσεύχεται στη δόξα τού Μεγαλοδύναμου μαζί με τις προσευχές όλων μας ν’ αξιωθούμε και του χρόνου να περάσουμε κοντά του και να τιμήσουμε τη μνήμη του. Με χορό και με τραγούδι λοιπόν μας  βρίσκει το απόγιομα και αρχίζει ο κατήφορος. Η όμορφη μέρα πέρασε· όλα γυρίζουν στη ρουτίνα. Στη σκληρή δουλειά και την απομόνωση για τούς ντόπιους, στην αναχώρηση για τούς ξένους.

Κάθε χρόνο λοιπόν, τέτοια μέρα, όποιος μπορεί ας φτάσει μέχρι τον Αηλιά  της Στουρνάρας. Θα του έχει μείνει κάτι πολύ ευχάριστο. Ας το πει και σε κάποιον άλλον πώς....εκεί ψηλά στον Αηλιά γίνεται πανηγύρι.

Πηγή: Περιοδικό "Χωριάτικοι Αντίλαλοι", τεύχος 1